General ward en een avontuurlijk weekend

Goedenavond!

Afgelopen week heb ik voor m’n tweede week stagegelopen op General Ward. Ik hoefde dus niet opnieuw mezelf voor te stellen en de afdeling verkennen maar kon direct aan de slag. Deze week verliep het stagelopen dus ongeveer het zelfde als vorige week, natuurlijk heb ik wel weer nieuwe dingen meegemaakt en geleert maar ik hoefde niet opnieuw te beginnen…
Deze week begon wel heftig want er overleed een (nog jonge) vrouw maandagochtend. Nadat ze haar medicijnen had gekregen leek het alsof ze hierin stikte. Ze werd weer terug gelegd op bed en er gebeurde verder niet veel. Ik vroeg of ik iets kon doen want het voelde verschrikkelijk dat die vrouw daar lag dood te gaan en er niks gedaan werd. Er werd gezegd dat ze de middelen niet hadden en dus niets konden doen, een collega duwde 5x op haar borst om te kijken of dit hielp maar hield hier ook snel weer mee op . Later kwam een andere collega binnen rennen en die begon opeens met reanimeren en liet de zuurstoffles halen. Alles overrompelde me een beetje en omdat dingen snel moeten gebeuren werd er in het twi gepraat en kon ik er dus niet veel van verstaan, ook stonden er nog een stuk of 6 studenten omheen die ook meekeken en de zus van de vrouw werd weggestuurd. Na een tijd te hebben gereanimeerd en zuurstof te hebben toegediend, is de vrouw toch overleden. Haar zus werd er bijgehaald en verteld wat er was gebeurt, ze liet niets van haar verdriet merken op het moment dat ze binnen was, maar toen ze weg liep hoorde ik haar hard huilen en schreeuwen. Nadat de vrouw was afgelegd en een van de studenten samen met ons had gebeden voor deze vrouw en haar familie, ging iedereen weer verder met de dingen die op de afdeling moesten gebeuren. Het was heftig om te zien, maar nu weet ik wel hoe dit soort dingen er hier aan toe gaan en hoe verschillend er door collega’s op bepaalde situaties kan worden gereageerd.
Verder heb ik deze week weer wondbehandeling gedaan, medicatie klaargemaakt en toegediend, insuline toegediend en geassisteerd bij een katheterisatie, een leerzame week dus!

Deze week heb ik gebakken planteen en yam geproefd tijdens het werken, ik kan je zeggen dit smaakt een stuk beter dan de koko van vorige week!!

Afgelopen weekend zijn we ook langs een kleermaker geweest en nu worden er 4 Ghanese jurken voor ons gemaakt. Volgende week kunnen we ze ophalen, foto’s zien jullie hier vast nog wel van. Ook heb ik weer post gekregen vanuit Nederland, waaronder de brieven uit groep 8. Ze hangen in onze kamer hoor, en ze vrolijken de boel aardig op (zie foto), bedankt!

Gisteren zijn we naar de Fiema monkeys geweest en naar de Kintapo waterafalls. De reis hiernaar toe was al een groot avontuur. De wegen waren erg slecht, nat, blubberig en we hebben een paar keer bijna vastgezeten en dat wil je niet midden in the middle of nowhere…
Na onze hobbelige rit kwamen we eindelijk aan bij de Fiema monkeys en hebben we ons eerst aangemeld voor we naar het dorpje met de aapjes konden. De geschiedenis hiervan zegt dat de mensen die in dit dorp woonden waren veranderd in apen door de chief van het dorp. Deze chief werd vermoord en heeft ze nooit meer terug veranderd in mensen, dus de apen die hier rondliepen zijn eigenlijk mensen en kunnen je ook verstaan, denken de mensen hier. Ik geloof er niet zo veel van, maar dan weten jullie ook het verhaal achter dit apendorpje ;)
Nadat we dit hebben gehoord zijn we richting het bos gelopen waar de aapjes zaten. Voordat we de aapjes zagen, zagen we dat onze gids een goeie uitglijder maakte op een van de modderige paden, Jessica en Anette kwamen niet meer bij! Nadat hij weer overeind stond en was bijgekomen van de schrik, mochten we de aapjes bananen geven. Ze komen heel dicht bij en eten gewoon uit je hand (als je de banaan goed vasthoud anders ben je hem helemaal kwijt), ze zijn totaal niet bang voor mensen. Een van de apen sprong al tegen Jessica op om haar bananen uit de handen te graaien, hilarisch, 2 aapjes die knuffelen.

Na de Fiema monkeys zijn we richting de Kintampo waterfalls gegaan. Eerst weer een hele trip over slechte wegen, we moesten zelfs 2x uitstappen omdat de auto anders te zwaar was en niet door de modder en gaten in de weg kwam (volgens mij worden we al weer wat dikker :P). Toen we daar aankwamen zagen we dat ze ook hier in Ghana aan discriminatie doen. Wij moesten 2 Cedi meer betalen dan de Ghanezen!! Maar vooruit, we waren hier niet voor niks helemaal naartoe gehobbeld en dus hebben we toch maar gewoon betaald. Nadat onze jonge gids (12 jaar!) ons langs de eerste 2 watervallen had geleid zijn we naar de derde en grootste waterval gegaan. Het was hier poepie druk en t zag zwart van de Ghanezen met 2 witjes ertussen.. Er zaten 2 Duitse meiden in het water en daarom heen natuurlijk allemaal Ghanese jongens. Wij hadden geen droge kleren mee, en dat vond ik ook geen probleem. Het water zag er vies uit en ik zou ook niet graag met zoveel publiek om me heen willen badderen. Het was erg mooi om de watervallen te zien, en we hebben ook heerlijk gelachen om de spartelende Ghanezen die er waren.

De terugweg durfden we niet te slapen, hoe moe we ook waren omdat onze chauffeur verschrikkelijk hard reed en ondanks dat zelf bijna in slaap viel. We hebben hem goed in de gaten gehouden, maar helaas zagen we toch een drempel over het hoofd. Jessica, Anette en ik zaten met onze koppen tegen het dak, die was toch harder dan we hadden verwacht… Gelukkig zijn we veilig thuis aangekomen en hebben we die nacht goed geslapen, wat wil je na zo’n avontuurlijke dag!

Gisteravond hadden we een heerlijke Nederlandse avond met boer zoekt vrouw, cola en chips! Hoe Nederlands kun je het hebben…

Liefs Mathilde