First week in black Ghana

Maadwo (goedenavond) thuisblijvers!

Hier mijn eerste reis blog vanuit Ghana. Het afscheid nemen was even zwaar, maar nadat we vertrokken waren hebben wel al veel lol gehad tijdens onze vliegreis, mijn eerste vliegreis ook nog eens! Het vliegen vond ik echt super, we hadden plaatsen bij de nooduitgang tijdens de vlucht van Londen naar Accra, heerlijk!
Tegen de avond zijn we geland in Accra, waarna we met bussen vanaf het vliegtuig naar de aankomsthal werden gebracht. Hier moesten we na het laten zien van onze gele koorts vaccinatie in de rij staan, als een van de weinige blanken tussen alle ‘blackies’. Nadat we een stempel in onze paspoorten kregen werden we al opgewacht door brother Stephen, die door goede connecties makkelijk langs de security kwam en ons hielp met de koffers zoeken en daarna langs de koffercontrole loodste zonder dat we deze open moesten maken. Toen we naar buiten liepen rook ik een typische ( ik denk Afrika) geur, warme etensluchten leek het op. Eenmaal buiten voelden we ons echt aapjes, iedereen wou ons wel wat aanbieden en we werden goed bekeken.
We werden door Stephen naar een Catholic guesthouse gebracht waar we onze eerste nacht in Ghana hebben doorgebracht. De volgende ochtend begon het tweede deel van onze reis en gingen we met de bus vanuit Accra richting Duayaw Nkwanta. Dit duurde een uurtje of zeven, met veel hobbels en gaten in de weg werden we dus ook goed door elkaar geschud. Onderweg zagen we veel armoedige dorpjes, kinderen tussen de vuilnis en jonge kinderen die op nog jongeren broertjes en zusjes pasten, iets wat hier heel normaal is.

Na de busreis kwamen we aan bij het ziekenhuis waar we werden begroet door een van de bewakers, Mensha. Hij bracht ons richting sister Mary die ons naar onze accommodatie bracht. We hebben hier 2 huisjes tot onze beschikking met allemaal een eigen kamer, 2 keuken, 2 badkamers (met koude douche, maar dat is wel lekker) en 2 huiskamers inclusief banken, strijkijzer, waaier en tv, luxe voor ons dus. Niet verwacht, dus dat was helemaal een meevaller.

De volgende dag zijn we naar de kerk geweest die volgens Mensha maar een uurtje zou duren. Nou dat was wel een Afrikaans uurtje dan, het waren in ieder geval 3 Nederlandse uren. Het was een rooms-katholieke dienst, maar ondanks dat we niet alles konden verstaan hebben we door Mensha toch het een en ander van de preek meegekregen. Na de kerkdienst zijn we nog even voor de nodig boodschappen over de markt gegaan en verder hebben we genoten van onze rustige eerste zondag in Ghana en hebben we nog even een hardhandig potje ligretto gedaan.

De volgende ochtend waren we om 8 uur bij de informatie balie waar we ons moesten melden. Hiervandaan werden we naar een andere afdeling gestuurd waar we meer dan een uur hebben gewacht op zuster Mary met wie we een afspraak hadden. Het bleek dat we naar de verkeerde helpdesk waren gegaan. Het ziekenhuis is een stuk groter dan we dachten en er zijn dus ook meerdere helpdesks. Nadat we het een en ander hadden besproken met zuster Mary kregen we een rondleiding door het ziekenhuis. Er is hier een spoedafdeling, algemene afdeling, kinderafdeling, kraamafdeling, mannen- en vrouwenafdeling, orthopedie en fysiotherapie. Na de rondleiding zijn we wat gaan eten (hamburgers uit Nederland) waarna we samen met Joseph (onze stagebegeleider) onze opdrachten hebben doorgesproken en hebben afgesproken hoe lang we waar willen stagelopen.
Na het bespreken van dat soort zaken gingen we naar de administratie om de geldzaken te regelen, waar we door iemand werden uitgenodigd om ons voor te stellen in de klas met studenten. Hier hebben we voor de klas het Wilhelmus gezongen (hilarisch) waarna we er achter kwamen dat die jongen niet een docent was, maar gewoon een student, oeps. Nou ze weten in ieder geval wie we zijn en waarom we hier zijn.
Na dat avontuur zijn we even de markt over gegaan om wat dingen te halen, waaronder Cola natuurlijk. Iets wat hier voor Ghanese begrippen trouwens erg duur is, 3.5 Cedi (€1.40).
De mensen hier zijn erg aardig en iedereen heet ons welkom in Ghana. Hierdoor voelen we ons ook erg welkom. We zijn hier de enige blanken in het dorp en vallen dus ook wel op, waardoor iedereen ons blijf aanstaren, dingen blijft vragen en blijven groeten wat na verloop van tijd een beetje vermoeiend word.

Vandaag heb ik samen met Jessica meegelopen op de kinderafdeling, erg leuk! 16 wiegjes, 8 normale bedden en 2 bijzalen met 2 bedden op elke zaal. Met name de eerste uurtjes vonden we leuk om mee te maken, omdat we toen zelf medicatie mochten klaarmaken en toedienen via een infuus. Na het schoonmaken en het delen van de medicijnen werd er eigenlijk niet veel meer gedaan. Zitten, praten, Twi leren en Ghanezen Nederlands leren. Nadat we hadden gegeten en weer terug kwamen op de afdeling waren ze net bezig met het behandelen van brandwonden, wat ook interessant was om te zien. Daarna weer veel zitten en praten, er werd nog bloed afgenomen en er waren nog 2 nieuwe opnames. Na de overdracht zat onze dienst er al weer op en konden we naar huis, om bij te komen van alle indrukken en af te koelen.

Tegen het avondeten kwam Anette gillend de wc uit. Nou die is niet snel bang voor ongedierte, maar deze spin was toch wel erg groot. We hebben geprobeerd hem zelf te doden maar helaas, poging mislukt. Gelukkig waren er hulpvolle buren die ons wilden helpen om van het monster af te komen, wat waren we blij met ze!

Dit was het voor nu, hopelijk tot snel!

Bye bye,
Adwoa Mathilde