OPD en wedding

Maaha,

Hier weer een blog vanuit het lekkere warme Ghana. Over het algemeen is het hier rond de 30 graden, warm, klam en je zweet de hele dag. Je raakt er aan gewent, iedereen hier stinkt naar zweet en eten, ja wij ook.

Afgelopen week liep ik mee op de OPD, de out patiënt departement. Hier komen alle patiënten binnen met hun klachten, waarvan je het gewicht, de tempratuur en de bloeddruk meet. Dit doe je tot de laatste patiënten zijn geweest, daarna ga je op de gang zitten met een boek en schrijf je de naam van de patiënt op en de behandeling die de arts heeft voorgeschreven. Het handschrift van de artsen is amper, of beter gezegd niet te lezen en je voelt je net een aapje als je daar op de gang zit. Iedereen bekijkt je van top tot teen en kinderen willen nog wel eens voelen of onze huid anders is dan die van hun. Wel leer je hier van de ziekten die veel voorkomen, zoals malaria, en welke behandelingen hierbij worden voorgeschreven. De dagen op de OPD zijn wel lang, je werkt van 7 tot 4/5 uur en als je thuis komt moet je wel even ‘opladen’ voor je weer verder kunt. Gelukkig was Jessica deze week de huisvrouw en had ze het huisje al schoon voor ik terug was, dankje Jess! Het was een leerzaam weekje waarin ik veel heb kunnen oefenen met bloeddruk meten, maar ik ben blij dat ik nu naar een volgende afdeling mag, de general ward.

Vorige week werden we ook uitgenodigd voor een bruiloft door een van onze collega’s. Eerst vonden we het raar om zomaar naar een bruiloft te gaan van iemand die we niet kennen, maar blijkbaar is het hier heel normaal om vreemden mee te nemen naar een bruiloft. Dat wilden wij natuurlijk wel een meemaken en gisteren stonden we om 8 uur klaar om te vertrekken. Helaas deed de wekker van onze collega het niet en dus was hij een uur te laat, t’ kan hier allemaal ‘this is Ghana’ zeggen ze dan. Na een 3 uur durende taxirit opgepropt op de achterbank en bloed heet, waren we eindelijk aangekomen bij het ‘kerkje’ waar de bruiloft werd gehouden. Het was meer een met palen overeind gehouden gebouw, maar van binnen was het mooi versierd en zag het er ook echt feestelijk uit. Buiten vroeg een van de jongens of hij met me op de foto mocht, ja hoor mag best. Toen hij naast met stond merkte ik dat hij zijn arm niet om mee heen durfde te leggen voor de foto, dus in m’n enthousiasme gooi ik mijn arm om zijn nek en opeens begon iedereen te lachen. Natuurlijk verstond ik er niks van maar na wat uitleg bleek dat die jongen aardig werd gepest met het feit dat ik mijn arm om hem heen sloeg en hij het dus niet bij mij deed, hij was dus geen echte man volgens zijn vrienden. Oeps, sorry dat was ook niet m’n bedoeling… Een van de andere jongens zou zichzelf wel eens even bewijzen en ging ook met alle obruni meiden op de foto en toen was het feest begonnen, iedereen wou wel even op de foto. Jessica en Anette dachten nog snel te kunnen ontsnappen, maar helaas ze werden er snel bijgetrokken door een van de macho’s en moesten er ook aan geloven. (zie foto’s) Na wat foto’s te hebben gemaakt en nu we op alle mobieltjes staan vastgelegd zijn we naar binnen gegaan.
Omdat het erg warm was hebben we eerst nog een poosje buiten de kerkzaal gezeten en tijdens de collecte zijn we naar binnen gegaan. We moesten er dus ook weer aan geloven, als houterige blanke ronddansen in een kerkje tussen de Ghanezen. Hierna hebben we nog een tijd in de kerk gezeten, luisteren naar onverstaanbare speeches en openmaken van de champagne en het aansnijden van de bruidstaart gezien waar we helaas niks van hebben gekregen. Hierna was het feest al weer voorbij en gingen we naar huis, het was korter dan verwacht maar wel erg leuk om mee te maken. De bruid zag er trouwens ook erg mooi uit, wat dat betreft kon het wel een bruiloft in Nederland zijn. Van de gasten hadden wel veel mensen traditionele kleren aan, wat leuk was om te zien en het maakt de bruiloft ook echt wel weer Ghanees.

Afgelopen week heb ik ook m’n eerste post gekregen, wat leuk om dat hier in Ghana te krijgen! Ik kijk uit naar de volgende brieven en kleurplaten en heb gehoord dat groep 8 van de JBS ons al aardig op weg helpt om onze muren volledig te bedekken. Ik zal een foto plaatsen als jullie brieven er zijn!

De spinnen lijken al eens stuk minder te worden in ons huisje, maar als ze er zijn zijn ze wel een stukje groter dan de spinnen die we de eerste weken tegen kwamen.(zie foto’s) Gelukkig hebben we onze held Ellen die de dikste spinnen wel een koppie kleiner maakt en onze huisdiertjes Tom en Jerry (salamanders) die ze ook uit onze buurt houden, dat moet goed komen!

Tot snel
Liefs Mathilde